Siedzę nieprzytomna i niewyspana w jednym z pierwszych autobusów do Zakopanego. Szybkie spojrzenie na kamerki TOPRU – oj, nie wygląda to dobrze. Chochołowska mroczna i zasnuta chmurami , a na Goryczkowej świata nie widać. Wybór między Kasprowym a Grzesiem będzie naprawdę bardzo trudny. A przecież sprawdzałam pogodę jeszcze o pierwszej w nocy…

Dojeżdżamy do miejsca, gdzie zazwyczaj po raz pierwszy  widać z oddali tatrzańskie szczyty. Dziś gór nie ma, tylko szare niskie chmury. Nawet się nie wkurzam –  nic to, pójdę po prostu na spacer którąś z dolin, zjem szarlotkę w schronisku i wrócę.

Na zachodzie lśni w słońcu Babia Góra, taka mini Fudżi z czapą śniegu. Gorce też wyglądają OK, mam nawet myśl, żeby wysiąść w Nowym Targu i uderzyć na Turbacz. Po tatrzańskich szlakach wiele się już nie spodziewam, nie mam złudzeń – nie będzie ani ładnych zdjęć, ani wpisu na blogu.

Ostatni raz sprawdzam kamerki pijąc kawę na zakopiańskim dworcu – jest jakaś nadzieja. Ale w ten sobotni poranek góry są mroczne, zasnute ciemnymi śniegowymi chmurami, nieprzyjazne. Trochę się ich dziś boję. Pogodzona z losem, z braku laku postanawiam po prostu przejść się do ukochanego Murowańca na piwo.

Kiedy nie ma słońca zimowe góry są czarno-białe i ponure. Może dlatego po raz pierwszy zwracam uwagę na to, co jest po drugiej stronie. Babia Góra, Kopieniec i Nosal ( pagóry które odwiedziłam dwa tygodnie wcześniej), gdzieś daleko Pieniny. Widoczność na północ jest świetna, czego nie można powiedzieć o okolicach Hali Gąsienicowej.

Mam taki problem – zimą w górach prawie nie jem i nie piję – po prostu staram się nie zatrzymywać. Błąd! Na efekty nie trzeba długo czekać – słabość ogarnia mnie już w okolicach Karczmiska, mam wrażenie, że wlokę się w ślimaczym tempie, tradycyjnie zimno mi w stopy. Kiedy jednak na horyzoncie wyłania się dobrze znany widok, od razu jakoś mi lepiej. Słońce zaczyna nieśmiało prześwitywać przez chmury, a ja wchodzę w zimową tatrzańską bajkę.

Do Murowańca dochodzę w dwie godziny. Skoro na Kasprowy nie idę ( bo przecież nie mam siły) nigdzie mi się nie śpieszy. Tymczasem, kiedy sączę gorącą herbatę w jadalni, na zewnątrz robi sie klasyczna lampa. Co robić, co robić? Szybka analiza czasu przejść, temperatury ( -10, a odczuwalna max -15) i równie szybki telefon do….Polskich Kolei Linowych. Można kupić bilet na górze na sam zjazd ( przez net nie było takiej opcji) , moje wejście na Kasprowy staje się realne!  Wolałam się upewnić, bo jakby mi powiedzieli na górze, że nie da się płacić kartą albo kupić biletu to chyba bym się załamała.  Wiem, kolejka jest dla sofciarzy i niedzielnych turystów. Ale nie ma się co okłamywać, zimą jestem właśnie takim początkującym turystą bez sił i umiejętności. Lepiej wejść na Kasprowy i zjechać, niż a) wracać po zmroku i przemarznąć, b) zakończyć wycieczkę w dolinie.

---

Kilka miesięcy wcześniej, z wypiekami na twarzy oglądałam „Everest”  w 3D. Paradoksalnie, zamiast przestraszyć się nieprzwidywalności natury, popaść w zadumę nad tym, jak ryzykujemy idąc w góry, wyszłam z kina zafascynowana wielkimi białymi przestrzeniami błyszczącymi w słońcu. Wtedy chyba pierwszy raz pomyślałam , że zimowe góry muszą być przepiękne. Resztę historii już znacie. Analiza blogów, kompletowanie elementów outfitu, pierwsze nieśmiałe próby zimowych spacerów. Jednak do tego stopnia obawiałam się zimowych gór, że nie śniło mi się nawet, że jeszcze w tym sezonie stanę na jakimś prawdziwym szczycie. A jednak to się dzieje naprawdę….

---

Zimowy szlak na Kasprowy wygląda jak autostrada, autostrada do nieba. Widok lśniących po lewej stronie ścian Kościelca i Świnicy dodają mi skrzydeł, idę spokojnie, miarowo, krok za krokiem wyobrażając sobie, że jestem w Himalajach.

Zostawiam w tyle ekipę, która wyglądała na silniejszą, młodszą i bardziej doświadczoną ode mnie. Nie jest ze mną tak źle ;-) Po prawej szusują narciarze i snowboardziści, im akurat nie zazdroszczę,bo wizja zjeżdżania na dół napawa mnie przerażeniem. Zimny błękit nieba, ciągle rozszerzająca się panorama, pokryte śniegiem szczyty, cisza – tak, już chyba wiem, czym na fejsbukowych grupach jarali sie ludzie, kiedy tylko spadł pierwszy śnieg…

Nagle wchodzę w strefę wiatru, robi się coraz zimniej, teraz to faktycznie czuję się jakbym była w Himalajach. Ale umówmy się – wcale tak zimno nie było – po prostu szłam tylko w bluzce termoaktywnej i lekkiej kurtce; ale nie chciałam się na tym wietrze zatrzymywać i rozbierać, żeby się ubrać.  Rezultat – do budynku kolejki wpadam przemarznięta na kość. Te ostatnie 15 minut walki z własną słabością i zimnem potęgują jednak uczucie triumfu. Kasprowy – niby nic. Kasprowy – do „przed chwilą” niezdobyty i nierealny cel zimowy. Mam uśmiech na (czerwonej nota bene) twarzy i radość w oczach. The world is mine czy jakoś tak…

Mam plan, żeby trochę się  ogrzać, przebrać/ ubrać i wejść na Beskid ( i tym samym zaliczyć pierwszy dwutysięcznik zimą)  Jak wiadomo, Beskid jest dosłownie rzut beretem od Kasprowego. Zostaję jednak pokonana przez zimno. Udaje mi się tylko wejść na właściwy szczyt, porozglądać się dookoła,zachwycić oświetloną popołudniowym słońcem Świnicą i gigantycznym dziś Krywaniem…i jak niepyszna uciekam do stacji kolejki. To mi daje do myślenia – co by było, jakby na szczycie tego schronienia nie było….

Wniosek jest banalny i pewnie oczywisty – kiedy człowiek przemarznie,to potem bardzo trudno się ogrzać, choćby nie wiem ile ciuchów na siebie ubrał. Nauczka na przyszłość. Mam jeszcze puchówkę w plecaku, ale teraz jedyne o czym marzę to ciepła przytulna knajpa, kotlet i piwo. Bez mrugnięcia okiem płacę 48 PLN za bilet na kolejkę w dół i nie jest mi nawet wstyd, że jadę a nie schodzę. Po prostu trzeba mierzyć siły na zamiary. Ja już dziś swój Everest zdobyłam ;-)

 

Ps. Mimo licznych mankamentów i niewygód, zaczynam się chyba trochę martwić,że zima się kończy :-)