Tatry, Kaukaz,Mała Fatra, burze, niezdobyte szczyty, oswajanie zimy, spełnione marzenia i nowe górskie znajomości. Tak zapamiętam ten rok. Ostatnie dwanaście miesięcy było bardzo słabe, jeśli chodzi o wypady na Południe w poszukiwaniu słońca; za to, a może właśnie dlatego – rekordowe pod względem kilometrów zrobionych na szlaku. Powód? Zdecydowałam się po 8 latach zwolnić się z pracy, która strasznie mnie stresowała,  więc do końca lipca wykorzystałam tyle dni urlopu, ile mi się należało ( Majorka, Gruzja i ŚDM Ewakuacja). Za to później, w nowej pracy, wiadomo było, że nikt mi nie da od razu wolnego. Zamiast, jak co roku we wrześniu, smażyć się na greckim albo kanaryjskim słońcu, siedziałam w szklanym klimatyzowanym biurowcu tęsknie spoglądając za okno.

I pierwszy raz od lat miałam wszystkie jesienne weekendy wolne, żeby jeździć w Tatry! Nic nie mogło mi stanąć na przeszkodzie ( oprócz zdrowia, ale to odpukać dopisywało – nigdy nie miałam takiej dobrej kondycji, jak jesienią tego roku). Dlatego, mimo skromnej listy odwiedzonych miejsc, wiem,  że nie zmarnowałam tych dwunastu miesięcy. To był bardzo dobry rok i inny niż zwykle. Podsumowanie też będzie zupełnie inne niż w zeszłym roku.

Projekt 12 miesięcy w Tatrach

Rok temu jakaś dziewczyna wkleiła na jedną z fejsbukowych grup kolaż zdjęć z każdego miesiąca w Tatrach. Pomyślałam, że to musiało być bardzo trudne. Mimo to postanowiłam spróbować.  Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Nie wyobrażacie sobie, jaka to była presja, zwłaszcza pod koniec ;-) Udało mi się!

styczeń

luty

marzec

kwiecień

maj

czerwiec

lipiec

sierpień

wrzesień

październik

listopad

grudzień

Byłam w Tatrach w każdym miesiącu kalendarzowym co najmniej raz,  doszło do tego, że na dworcu w Zakopanem bywałam częściej niż na krakowskim Rynku. Fajnie było patrzeć, jak w ciągu roku zmieniają się moje góry. Niby nic, a wielka satysfakcja. Być może w 2017 to powtórzę, ale już bez ciśnienia. W sumie – 19 wyjazdów i 26 dni na tatrzańskich szlakach. Satysfakcja, że wreszcie coś udało mi się doprowadzić do końca – bezcenna.

Kolejki czyli jak zostałam burżujem

Zaczęło się niewinnie – zjechałam z Kasprowego, w pewnien marcowy, strasznie zimny dzień. Potem poszło już z górki. Do niedawna z politowaniem, żeby nie powiedzieć z pogardą patrzyłam na ludzi, którzy zamiast dreptać pod góry, wjeżdżają tam w 10 minut. W tym roku wjeżdżałam na Chopok, Chleb, Kasprowy, a nawet na Hrebienok. Chyba w myśl zasady, że czasem lepiej wydać trochę kasy, za to zaoszczędzić dużo czasu i sił.

Jak walczyłam z wewnętrznym alienem

Jestem alienem, odludkiem i nade wszystko kocham samotne wędrówki. W tym roku jednak pobiłam swój prywatny rekord w ilości wycieczek, na które wybrałam się w towarzystwie innych ludzi. Było to dla mnie tak duże wyzwanie, jak dla niektórych samotna podróż albo wyjście na szlak. Stwierdzam, że czasem warto się posocjalizować, jest weselej, bezpieczniej, wygodniej i co ważne – wreszcie jestem na jakichś zdjęciach ;-). Mimo to, najbardziej przeżywam góry, kiedy jestem sama. Być może dlatego, że kiedy idę ze znajomymi buzia mi się nie zamyka ;-). Dzięki, że byliście ze mną ( i mam nadzieję, że nie będziecie kazali usunąć tych zdjęć,hehe)!

z siostrą pod Kopą

koleżanki z papierołomu

Darek nie zmieścił się na ławeczce

przed atakiem szczytowym na Kozi Wierch

chciałam Moni pokazać Tatry

W lipcu miałam okazję poznać innych górsko zwariowanych ludzi na pierwszym zlocie blogerów górskich w Radomiu, później nie raz zdarzało nam się mijać na szlakach.

foto. Joanna Ostrowska

Zieloni w podróży

My Way To Heaven

spotkanie na szczycie, tfu! przełęczy foto. Fotomiejsca.net- Z głową w górach

Zaglądam reguralnie na wiele blogów, ale nie ulega wątpliwości, że mam dwa ulubione; a dziewczyny ( Wieczna Tułaczka i Ruda z wyboru ) są dla mnie guru, jeśli chodzi o pisanie i górskie wyrypy. Poznać swoich górsko-blogowych guru, wypić z nimi browara, a nawet iść w góry? Tego się nie spodziewałam po 2016 roku, a jednak zdarzyło się! Dziewczyny, nie śmiejcie się, jeśli to czytacie :-)

z Magdą pod Łomnicą

z Gosią na szlaku

Mogło być jeszcze lepiej, ale niestety – nasze plany wrześniowego spotkania gdzieś między Piątką a Murowańcem pokrzyżowała fatalna pogoda. Może jeszcze kiedyś się uda.

Spełnione marzenia

Kiedyś pisałam o tym, jak się spełnia marzenia, że wbrew pozorom wcale nie jest to takie trudne. W tym roku kilka udało mi się urzeczywistnić. Rozświetlony porannym słońcem Kazbek i groźna Uszba – po tym jak zobaczyłam pięciotysięczniki Kaukazu nic już nie będzie takie samo.( Mam obawy, że tylko Ama Dablam może przebić to, co zobaczyłam w Gruzji)

Zielone, sielankowe wzgórza Małej Fatry, wschód słońca nad Morskim Okiem, kilka miejsc w Tatrach, gdzie przez lata nie mogłam dotrzeć, a w tym roku się udało.

widok w kierunku Chleba i Wielkiego Krywania

kolejne marzenie spełnione

Zielony Staw Kieżmarski

Niezdobyte szczyty i wycofy

Żeby nie było tak różowo – w tym roku przeszłam samą siebie w ilości szczytów, na które nie weszłam, bo mi się nie chciało, niedokończonych szlaków, pogrzebanych przez pogodę planów. W Gruzji przez upał i burze, nie skończyłam żadnego szlaku, tak jak planowałam, podobnie było podczas lipcowego wyjazdu w Tatry Słowackie – nie padł żaden szczyt, bo codziennie około południa była burza.

burzowy lipiec

Nie ma co jednak zwalać wszystkiego na zjawiska atmosferyczne, trzeba popatrzeć prawdzie w oczy – jestem leniem i nie mam ciśnienia na wyniki. Nie weszłam na Szpiglasowy Wierch, bo byłam niewyspana po nocce na glebie w Moku i po prostu mi się nie chciało; podobnie było z Wołowcem – po co miałam tam iść, skoro schował się w chmurze? I tak nic nie byłoby widać. Ile razy w tym roku z tego samego powodu olałam Kopę Kondtracką – nie liczę.

Wołowiec

nie wierzę, że mi się nie chciało :-D

Higlightem wyjazdu na Majorkę miał być Puig de Masanella, trąbiłam o tym na fejsie przez kilka dni. Tymczasem – autobus był full i mnie nie zabrał ( jest chyba 1% prawdopodobieństwa, żeby się to zdarzyło, a jednak…), łapanie stopa opóźniło wyjście na szlak o 1,5 h i po prostu brakło czasu. Czy się wkurzyłam? Odrobinę, ale błyskawicznie zdecydowałam się na inny cel – Puig d’Galileu, którego ostatecznie też nie zdobyłam. Zamiast tego wdrapałam się na inną, bezimienną górkę poza szlakiem. Czasem sobie myślę, że lubię takie sytuacje – jest dodatkowa motywacja, żeby gdzieś wrócić.

Niezdobyte tatrzańskie szczyty miały paść w październiku, bo przybywała koleżanka ze Szkocji, a ja bardzo sobie wzięłam do serca rolę przewodnika. Nocleg na Słowacji był już zabukowany, a plan ustalony co do dnia. Tymczasem, w ciągu tygodnia warunki z letnich zmieniły się na zimowe.

Zamiast Rysów i Małej Wysokiej, zdobyłyśmy Kasprowy i Nosal, a warunki były jak widać na załączonym obrazku. Wnioski nasuwają się same – planowanie w górach nie do końca ma sens ;-)

Oswajanie zimy

Wszędzie trąbią, że trzeba wychodzić ze strefy komfortu. Więc spakowałam plecak i wyszłam. Dla mnie opuszczenie tej strefy to po prostu wyjście z domu kiedy temperatura spada poniżej zera, a na szlakach zalega śnieg. Jak ja się panicznie bałam tego śniegu i zimna! Okazało się, że zima nie jest taka straszna, kiedy świeci słońce potrafi być przepiękna, na szlakach jest pusto i spokojnie. Cisza zupełnie inna niż latem.

pod Durbaszką

Giewont piękny z każdej strony ;-)

grudzień w Kośieliskiej

the world is mine ;-)

mrok

A jednocześnie – zimą męczę się dwa razy bardziej, a stopy odmarzają mi już w Szwagropolu. Zaliczyłam większość tatrzańskich pagórów i teraz mam problem, bo już za bardzo nie mam  gdzie iść –  skończyły mi się łatwe szlaki dla zimowych laików. Chyba zostają Beskidy…. Bardzo się cieszę, że się zmusiłam i spróbowałam, bo w tym roku pierwszy raz nie patrzę z obrzydzeniem na śnieg, a zima nie nastraja mnie depresyjnie.

W mijającym roku zrobiłam w górach 580 km i spędziłam na szlaku w sumie 39 dni. Gdyby nie ścigające mnie burze i lenistwo, mogłoby być dużo lepiej. Ale przecież po górach nie chodzi się na akord – to ma być przyjemność. Nie chce mi się, to nie idę dalej; nie mam siły wstać przed świtem, to nie jadę w góry, tylko śpię do oporu. Nic na siłę. Kiedy piszę te słowa, w ostatni dzień roku, w Tatrach jest pogoda żyleta, a ja miałam tam być, na jakimś lajtowym spacerku.  Zostałam w domu, przeraziła mnie perspektywa sylwestrowych korków na Zakopiance. Góry nie uciekną i mam nadzieję, że w nadchodzącym roku będą dla mnie równie łaskawe, jak dotychczas. Samej sobie życzę przede wszystkim zdrowia, siły i odwagi do spełniania górskich marzeń. Wam – tego samego i jeszcze :

• dobrych promocji w Ryanairze
• żeby zawsze świeciło słońce
• żeby omijały was burze i głodne niedźwiedzie
• wygodnych butów i lekkich plecaków
• idealnego warunu do zdjęć
• małych korków na Zakopiance
• wesołego towarzystwa na na szlaku
• spokoju i wyciszenia w górach
• last but not least – tyle samo powrotów, co wyjść

May the Force be with you!

PS. Podczas pisania tego posta zrobiło mi się strasznie szkoda, że nie witam Nowego Roku w Tatrach. Może za rok!