Hotel dobrze pamięta czasy socjalizmu,ale jest dobrą opcją  jeśli chce się zaoszczędzić czas i siły- znajduje się tuż przy kilku szlakach w góry ( oszczędzamy godzinę podejścia na Hrebienok) Czajnika w pokoju brak ( choć wg booking.com ma być), ale można wziąć wrzątek z kuchni. Śniadanie całkiem ok ( od 7.30); obiadokolacja…..cóż pominę może milczeniem;-) Zamiast spodziewanego bufetu – trzeba było zamawiać dzień wcześniej ( szału nie było ale po całym dniu w górach człowiek zje wszystko), piwo 2 euro. Wieczorem : cisza i spokój. Było tak cicho,że myślałam,że nie zasnę ;-) Miła obsługa. Mimo wszystko polecam;)UWAGA : w hotelu nie ma sklepu,więc prowiant na trasę trzeba przywieźć ze Smokovca. Jedyny problem – nie ma w pokoju lodówki, więc raczej konserwy które mogą leżeć w temperaturze pokojowej. 

Wbrew temu co zapowiadały prognozy,Słowackie Tatry przywitały mnie zachmurzonym niebem i zamglonymi szczytami. Zanim się jakoś ogarnęłam w hotelu było po 15 więc bardzo mało czasu do zmroku, postanowiła więc zrobić mały rekonesans i przejść się do Schroniska Zamkowskiego. Po drodze przemarzłam na kość, w schronisku wypiłam banię beherovki i wróciłam. Byłam dość wykończona pobudką o świcie i podróżą z Krakowa, a na drugi dzień czekała mnie poważniejsza trasa. 

Jak mówi mądra książka, klasyczny próg polodowcowy…Na to trzeba się wydrapać,żeby dojść do schroniska

 Koło południa byłam przy schronisku. Schronisko zbudowane w nieprzyjaznym, wysokogórskim terenie, tym bardziej wydawało się przytulnym miejscem do odpoczynku. Niestety, kiedy zobaczyłam kolejkę do baru, zrezygnowałam z czegoś na rozgrzanie. Zjadłam drugie śniadanie, cały czas bijąc się z myślami,co robić dalej. W decyzji na pewno nie pomogło dwóch „znajomych” z hotelu, którzy, z tego co zrozumiałam, odradzali przełęcz ( trudno/ mało czasu). Nie wiem, może mieli na myśli Czerwoną Ławkę ;-) 

Ktoś mówił,że nie ma tłumów na Słowacji???

Drugie załamanie, kiedy zobaczyłam małe postacie, jak mrówki wydrapujące się na wąską przełęcz. Ja pierd…., ja to ten szlak, to ja tam nie idę, nie ma mowy!!!Jednak po szybkim spojrzeniu na mapę, okazało się to szlak na Czerwoną Ławkę. Uff, co za ulga. 

Stało się jasne,że większość tłumu spod schroniska na rozstaju skręca w lewo i  idzie właśnie na Precne Siedlo,żeby przejść do Doliny Staroleśniej i Zbójnickiej Chaty.Fajne kółko. Pierwotnie też miałam takie kółko w planie, ale to było zanim zorientowałam się,że trzeba będzie przejść przez osławioną Czerwoną Ławkę. Ja postanowiłam iść prosto…

Daleko przed sobą dostrzegłam całkiem wyraźny biegnący zakosami szlak na Lodową Przełęcz. Idę!Najwyżej zawrócę. Czasu miałam na styk; wliczyłam godzinną sjestę w schronisku, i dość wolne schodzenie; dlatego narzuciłam sobie mordercze tempo. Całkiem nieźle szło się zakosami ( w necie naczytałam się ,że osuwają się małe kamyczki, ale wcale nie było tak źle). Mój cel coraz bliżej. Wreszcie doszłam do łańcuchów.Ostatnia prosta, byłoby głupio, a przede wszystkim szkoda się teraz wrócić. Zebrałam się w sobie…pomyślałam : tylko bez paniki, dam radę. I udało się!

Nie jest stromo,wcale..:-)

Serio, nie pamiętam,kiedy ostatnio czułam się taka szczęśliwa! Nie jest to Mt Everest, nie jest to Mt Blanc, ani nawet Rysy…ale dla mnie – było to osiągnięcie :-) Przezwyciężyłam strach i zrobiłam kolejny krok w pokonaniu lęku wysokości….Ten,kto samotnie chodzi po górach wie,że takie wyzwania są tym bardziej trudne,kiedy nie ma nam kto powiedzieć, ze damy radę ;-) Zdaję sobie sprawę,że bywalców Orlej Perci etc może to śmieszyć, ale – who cares?

Podobno jeden z piękniejszych widoków w Tatrach

Szczęście…

Lodowy Staw

Na przełęczy było zajebiście,mało ludzi i mało miejsca,niestety nie mogłam do woli rozkoszować się widokami ani swoim osobistym małym zwycięstwem; bo gdzieś w głębi duszy zaczęło kiełkować pytanie : jak ja teraz zejdę????Wiadomo,że wejść to dopiero połowa sukcesu ;-) Starałam się nie schizować, na szczęście za chwilę pojawiła się para Polaków, pogadałam z nimi i od razu zrobiło się raźniej. W końcu minęło 15 min na Lodowej Przełęczy ( więcej niestety nie miałam przewidziane), wszyscy się ulotnili i miałam łańcuchy tylko dla siebie :-). Tylko spokojnie, tylko spokojnie…Nie dopuściłam  do siebie tego ukłucia lęku,który ściska za gardło,kiedy patrzymy w dół w przepaść….i bez problemu pokonałam 3 czy 4 łańcuchy. 

Moje pierwsze łańcuchy:-)

Wtedy dopiero odetchnęłam z ulgą, i teraz już na luzie zaczęłam schodzenie. Wydaje się, że wszystko jest w naszej głowie. Oczywiście, obiektywnie można spaść,albo raczej sturlać się w dół, ale kiedy wyciszy się te myśli, i panikę kiełkującą gdzieś pod czaszką, od razu wszystko staje się łatwiejsze. A satysfakcji z przełamania własnego lęku nie można z niczym porównać. 

Zaczęłam schodzić spacerkiem i już bez niepokojących dylematów.Po drodze szukałam zagubionej rękawiczki,którą ubrałam pierwszy raz, ale bezskutecznie. Na lajcie zeszłam do Chaty Teryho,która w międzyczasie opustoszała. I dobrze. Znalazłam sobie fajną miejscówkę z widokiem na stawy, kupiłam herbatę z rumem i wyciągnęłam prowiant. Siedzenie na zewnątrz i podziwianie widoków to nie był do końca dobry pomysł – przemarzłam na kość.Wróciłam więc do baru w poszukiwaniu wiśniówki. Nie mieli :-( Za to mieli jakiś wynalazek  50-cio procentowy; miny chłopaków w barze mówiły: „lepiej tego nie pij,dziewczynko” A ja na to” jestem z Polski” – Wiemy :-) Jestem z Polski   – nie umrę po tym :-) Nie umarłam, ale też nie wypadało się skrzywić więc walnęłam tą banię przy barze bez mrugnięcia oka;-) Wracało się fajnie….i jakoś mozolnie. Do hotelu doszłam już w kompletnych ciemnościach; ale ostatni etap to droga tak szeroka, ze nie było sensu wyciągać czołówki. 

Teryho Chata, 2015 n.p.m

Ale fajnie jest widzieć na horyzoncie dom,tzn hotel!

• Szwagropol
• Strama
• SAD
• Elektricka