Pierwszy i jedyny autobus do Maguez wyjeżdża z dworca w Arrecife po ósmej rano. W busiku zaledwie kilka osób jadących do pracy  i ja – z mokrym plecakiem i w mokrych spodniach. Już w drodze na dworzec wylała mi się w plecaku woda, więc mam godzinę,żeby się jakoś wysuszyć. Autobus przemierza małe białe miasteczka rozrzucone wśród dawno wygasłych wulkanów, małe rybackie wioski na wybrzeżu,wreszcie odbija w głąb wyspy na północny zachód,gdzie z równiny wyrasta ponad 600 metrowy stożek wulkanu La Corona. Dwa lata temu na Lanzarote zabrakło na niego czasu,więc może dziś…..

Taki był plan, ale jak wiele z moim planów został szybko zweryfikowany. Może trudno w to uwierzyć, ale ostatniego dnia wakacji odczuwam już lekki przesyt wulkanami i jakoś nie podnieca mnie perspektywa trzygodzinnej wspinaczki, tylko po to,żeby zajrzeć do kolejnego krateru.

Skoro nie wulkan to co? Wysiadłam w Maguez,które o dziewiątej rano wciąż spało i ruszyłam pustą szosą w stronę wulkanu i przypadkiem natknęłam się na tablicę z mapką szlaku. Jestem w Parque Natural Archipielago de Chinijo,który obejmuje nie tylko wyspę La Graciosa i otaczające ją skały ( relacja z trekkingu po wyspie TU ) ale też klify Famara i wulkany La Corona i Malpais.

Małe niedostępne wysepki to raj dla wielu gatunków ptaków, okolice wulkanów – raj dla geologów. Plan jest taki : wejść na szlak od północy,po drodze zaliczyć dwa małe wulkany ( a rzekomo mi się znudziły) i zejść do Maguez ( gdzie jest knajpa, piwo/kawa i autobus do cywilizacji).

droga w stronę Ye

mapka się przydała

Maguez

middle of nowhere

Po dwudziestu minutach spaceru zobaczyłam drogowskaz : Mirador de Guinate i pomyślałam,że skoro jestem tak blisko, to warto zobaczyć, co tam jest. Odbiłam w lewo i już po kolejnych 15 minutach byłam w punkcie widokowym. Nie żałowałam – przede mną jak na dłoni ukazała się La Graciosa ze spadającą do morza Montana Amarilla i wynurzającymi się z morze skałami o kształtach dziwnych zwierząt.

jest przepaść ;-)

tam byłam przedwczoraj!

w stronę Playa de Famara

Cały „detour” zajął mi ok 40 min ( sprawdzałam z zegarkiem) – ogólnie było warto! Wróciłam asfaltówką i wreszcie weszłam na szlak z umieszczonej wcześnie mapki. Szlak bardzo łatwy, spacerowy,cały czas utwardzaną drogą. Można iść z małymi dziećmi, można w adidasach – trasa dla każdego.

A widoki przez te dwie godziny zmieniały się jak w kalejdoskopie. Najpierw wulkan La Corona w całej okazałości,potem po lewej wzgórza, po prawej archipelag Chinijo i wąwóz. Zielono, kolorowo, sielankowo, zwłaszcza,że wreszcie wyszło słońce.

wulkan La Corona

północ Lanzarote

Moja radość nie trwała długo – ledwo wyszłam na płaskowyż i zaczęłam iść skrajem klifu, słońce schowało się za chmurami,zaczęło strasznie wiać i padać – w poprzek.

Tego się na Lanzarote nie spodziewałam! Mój spacer zamienił się w walkę z wiatrem i zacinającym w twarz lodowatym deszczem, Na szczęście miałam porządny softshell, ale spodnie….znów mokre ( nie przyszło mi do głowy,żeby na Kanary brać spodnie z membraną)

Przemoknięta i przemarznięta doszłam do serpentyn, gdzie zaczynała się ścieżka na dwa wulkany . Mżawka i zielono jak w Szkocji. Niestety, w taką pogodę musiałam odpuścić….To nic miłego spacerować we mgle skrajem krateru, w mokrych spodniach i butach, które lada chwila się całkiem rozwalą. Gdybym nie straciła 40 min na Mirador de Guinate,te ekstremalne ( jak na Wyspy Kanaryjskie) warunki pogodowe złapałyby mnie pewnie na górze, między jednym a drugim kraterem.

Mignęła mi myśl,że zaraz te chmury przewieje, ale nie było nawet gdzie schować się przed deszczem. Rozczarowana zeszłam na dół. Oczywiście – po 10 minutach wyszło słońce. Nie miałam już siły ani chęci wracać na wulkany.

zielono na Kanarach…nowość!

na te wulkany miałam wejść

Haria

Następny autobus był za 40 minut,więc złapałam stopa do Harii, wysadzili mnie u podnóża skalistej górki, która okazała się niezłym punktem widokowym na całą dolinę i wulkan La Corona. Potem autobusem do Arietty – małej nadmorskiej miejscowości, która jest często wymieniana w przewodnikach. Według mnie – nic specjalnego,moje zwiedzanie Arietty ograniczyło się do wizyty w jednej z nadmorskich knajp – stwierdziłam,że trzeba się najeść owoców morza na zapas, bo w Polsce nie będzie, Nie prosto z połowu w każdym razie.

ciekawe czy czasem fale wlewają się przez okno

no i pogoda znów barowa

Arietta

Wsiadłam do autobusu a tu w głośnikach Moby – „Escapar” – jeden z moich ulubionych kawałków. Łezka zakręciła mi się w oku….Zrozumiałam,że to już koniec, ostatni punkt wakacji odhaczony,trzeba wracać do domu….Zaraz,zaraz…jakiego domu? Po szóstej podróży  na Kanary, coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu,że mój dom jest  tu,na jednej z siedmiu wysp. Na  której? Decyzja jest trudna – dlatego będę wracać na każdą z nich jeszcze nie raz. Hasta luego!