Gardzę wycieczkami zorganizowanymi, za Chiny nie zapłaciłabym za wyprawę w góry z przewodnikiem; lubię być sobie sterem,żeglarzem, okrętem. Kto mnie zna osobiście wie,że niespecjalną miłością pałam do Niemców ( może dlatego,że przez półtora roku mieszkałam ze studentami zza naszej zachodniej granicy)) Dlatego pewnie trudno uwierzyć w to,że niemal cały dzień spędziłam w towarzystwie spontanicznie uformowanej niemieckiej wycieczki zdobywając trzy szczyty na Majorce. Upadłam na głowę,czy co?

Dzień wcześniej przeżyłam małą traumę na łatwym spacerowym szlaku, gubiąc się mimo posiadania dokładnej mapy. Dziś wybierałam się na trasę określaną w przewodniku jako trudna; dlatego byłam przygotowana na najgorsze, ba – nawet na modyfikację planów. Jak się okazało – strach ma wielkie oczy i czasem warto na chwilę przestać być outsiderem szukającym w górach absolutnej samotności.

---

Ruta de Tres Miles to klasyczny szlak w Serra de Tramuntana. Nazwa pochodzi od trzech „tysięczników”, które zdobywamy : Sa Rateta,  Na Franquesa, Puig de L’Ofre. Długość wędrówki to ok. 10 km, czas ok. 5 h. Trudność : wysoka ( na warunki majorkańskie oczywiście)

---

9 rano na dworcu autobusowym w Soller – czekam na pierwszy autobus jadący przez góry do Lluc I Pollency. Na przystanku zbiera się coraz większy tłum.Wysiadam na przystanku Cuber, a razem ze mną jeszcze kilkanaście osób – niektórzy z nich,tak jak ja idą w stronę trzech szczytów wznoszących się ponad sztucznym jeziorem. Nienawidzę wędrować w tłumie, denerwują mnie głośne rozmowy na szlaku, a teraz się cieszę – nie będę sama!

Od razu zagaduję niemiecką parę,okazuje się,że też tam idą, a co najlepsze facet był tam dzień wcześniej. Alleluja! Jeszcze w Polsce miałam dokładnie przeanalizowane krótsze podejście, ale teraz kiedy patrzę na strome zbocze postanawiam iść za Niemcami – dłuższym i łatwiejszym.

Po zejściu do wąwozu spotykamy kolejnych dwóch wędrowców ( narodowość – wiadoma) i wspólnie wchodzimy na skalistą ścieżkę, kluczącą zakosami zboczem góry. Na każdym rozdrożu,jak bezradne dziecko zwracam wzrok ku Niemcom z niemym pytaniem: gdzie teraz? Ja – dziewczyna,która zawsze chodzi własnymi drogami!!! Szok….!

Ścieżka, bez żadnych trudności prowadzi zygazkiem po zboczu góry. Prawie depczę moim towarzyszom po piętach, ale tym razem mi to nie przeszkadza. Niemcy narzucają tempo  – dobre,spokojne,ale stałe tempo.Kiedy na chwilę ich wyprzedzam – zaczynam gnać jak zwykle. Para zostaje w dole, a ja, drepcząc za panami  wieku ok. 60 wchodzę na płaskowyż, gdzie skaczą kozy. Ostatnia prosta na szczyt! Zaraz, zaraz – ale gdzie jest szczyt??? Każdy idzie jak mu się podoba, na przełaj po kamiennym polu,w końcu dochodzę do krawędzi góry….

Widoki zwalają z nóg – ze szczytu sa Rateta rozciąga się przepiękna panorama na Puig Major,z charakterystyczną kulą; piramidę Puig de ses Vinyes,dwa sztuczne jeziora, Puig de Tossals Verds i spłaszczony szczyt Puig Massanella.

Wspaniała miejscówka na lunch. Ale….nie dane jest mi w spokoju zjeść, niemiecka para nie wygląda na zmeczoną, wstają i idą dalej. Trzaskam parę fotek i biegnę za nimi. Perspektywa,że mi uciekną i zostanę sama na odcinku graniowym, gdzie już naprawdę można spaść  w przepaść jakoś do mnie nie przemawia.

Mając w zasięgu wzroku całą czwórkę schodzę na piękną zieloną łąkę, idealne miejsce na piknik. Ale  nie dla mnie chillout. Tym razem przylepiam się do dwóch facetów, skręcamy w lewo,żeby obejść stromy masyw  Na Franquesa, wciąż całkiem łatwo…bo z towarzystwem, nie tracę czasu ani nerwów na szukanie szlaku.Około 15 minut wokół góry i skręcamy w prawo wspinając się stromym, kamienistym zboczem na szczyt.

Niemcy robią kilka fotek i idą dalej – ja wreszczie postanawiam podarować sobie odrobinę luksusu I odetchnąć. Otwieram puszkę z owocami morza, zagryzam bagietką,słońce świeci mi na głowę, jest pięknie. Rozkoszuję się chwilą…..ale kątem oka widzę zbliżającą się dziarskim krokiem parę.Jezu, nie dadzą człowiekowi zjeść…!Koniec relaksu! W pośpiechu się zwijam i biegnę za nimi.Daleko na horyzoncie widzę wdrapujących się na trzeci szczyt facetów.

Przede mną Puig de L’Ofre – porośnięty drzewami  stożek. Myśl,że jestem już prawie przy końcu trasy dodaje mi skrzydeł. Czuję,że ramiona i nogi mam czerwone,tak grzeje na Majorce kwietniowe słońce.Z ulgą chronię się w cieniu drzew, podejście nie zabija. Dopiero pod koniec droga się rozwidla, wtedy trzeba ostro skręcić w prawo,wspiąć się po skałach, wejść na kamienisty stożek, Jeszcze kilka kroków i jestem na szczycie.  Jak na dłoni widzę dolinę Soller,a także  trasę, którą dziś zrobiłam.Nie ma co się okłamywać, jestem z siebie dumna. O dziwo,nie czuję się zmęczona. Na pewno dlatego,że zamiast biec na górę bez opamiętania,dostosowałam się do rozsądnego tempa moich towarzyszy.

 Czas mnie goni niestety,schodzę na przełęcz a potem lasem w kierunku trasy GR221. Teraz gnam w dół nie patrząc na nikogo, wreszcie dochodzę do szutrowej drogi. Nagle czuję,że nie dam rady postawić ani kroku więcej; nowe buty dają mi w kość, nogi dosłownie odpadają. Wlokę się brzegiem jeziora.Na szczęście już zupełnie po płaskim. Patrzę na zegarek – jestem już prawie na parkingu, a do autobusu jeszcze ponad godzina.

Siadam na brzegu, zdejmuję buty i zanurzam  umęczone stopy w lodowatej wodzie. Słońce świeci mi prosto w twarz, patrzę na mur szczytów,które dziś zdobyłam. Mogłabym tak siedzieć godzinami  – chwilo trwaj, jesteś piękna….!

 Ale czas płynie nieubłaganie, idę na przystanek,kawałek dalej jest miejsce piknikowe. Marzyłam o budce z zimną colą, ale lodowata woda ze źródełka też daje radę! Napełniam butelki, po prawie sześciu godzinach jadę na resztkach. Uświadamiam sobie,że przed cały dzień RAZ spojrzałam na mapę. Po co komu mapa, skoro ma gromadę Niemców za przewodników:-)

Tres Miles:

---

Jak mówi stare przysłowie : jak świat światem,nie będzie Niemiec Polakowi bratem. Wydaje się,że tą niczym nieuzasadnioną niechęć wysysamy z mlekiem matki. Tymczasem – nasi zachodni sąsiedzi to nacja, jaką najczęściej spotykam na szlakach południowej Europy. W sumie to ich podziwiam – zamiast siedzieć przy hotelowym basenie z drinkiem, zakładają buty trekkingowe i z plecakami ruszają na wędrówkę, jeśli tylko w okolicy jest jakiś szlak.  Ludzie w wieku naszych rodziców, a czasem nawet dziadków. Chciałabym za dwadzieścia lat mieć taką kondycję!

Na szlaku nie śmiecą, nie drą mordy, nie chodzą z puszką z piwem w ręce. Są pomocni i przyjaźni,służą radą i mapą. To banalny przykład,jak podróże pomagają przełamywać stereotypy. Kiedy patrzę na to,co się dzieje w polskich Tatrach, marzę,żeby, zamiast skacowanych,głośnych niedzielnych turystów w sandałach, nasze szlaki opanowali Niemcy :-)

A może – powinniśmy się od nich uczyć kultury?

---