Majowe Tatry zaskakują pozytywnie – niską frekwencją na szlaku. Negatywnie – ilością śniegu. Straszą głodnym niedźwiedziem czającym się za drzewem, rwącymi potokami przez które trzeba przechodzić, zachwycają chłodnymi barwami wiosny wciąż walczącej z zimą. Śniegu obawiałam się najbardziej, bo po prostu nie umiem  poruszać się w górach w zimowych warunkach.Nie wiedziałam,czego się spodziewać. Już kilkadziesiąt kilometrów od Zakopanego na horyzoncie pojawia się ośnieżone pasmo górskie – jak jest na szczytach – wiadomo, co kryje się w lesie to wielka niewiadoma.

Na inaugurację sezonu wybrałam się do ukochanego Murowańca na piwo.Nieco okrężną drogą – przez Rusinową Polanę zielonym szlakiem.  Na początku forma wręcz rewelacyjna – wejście na halę przez Wiktorówki  (niebieski szlak)zajęło mi 45 minut. To miał być lajtowy spacer dlatego postanowiłam poudawać turystę i zafundować sobie dodatkowe atrakcje – np. odwiedzić pasterski szałas z oscypkami ( tymi prawdziwymi) Niestety, sezon zdzierania kasy z turystów widać się jeszcze nie zaczął – budki zamknięte na cztery spusty. Na szczęście sezon na widoki nigdy się nie kończy ani nie zaczyna – Rusinowa to chyba najlepsze miejsce,żeby po zaledwie krótkim spacerku móc podziwiać przepiękną panoramę. Wstyd przyznać – nie byłam w stanie rozpoznać żadnego szczytu, ale można góry kontemplować i bez tego.

Następny punkt to Gęsia Szyja – którą wspominam jako nieco hardorowe wejście kilka lat w adidasach po śniegu, w pakiecie zjeżdżanie na tyłku. Mój pierwszy wypad w Tatry. Dziś szlak wyglądał jak alejka w parku.

Na szczycie nie zabawiłam długo – ktoś zorganizował sobie tam pół profesjonalną sesją zdjęciową.na skale siedział chłopak,grał na gitarze ckliwe piosenki dla wpatrującej się w niego dziewczyny. Szybko poszłam w swoją stronę czyli w stronę baru w Murowańcu.

Zielony szlak zdecydowanie potrafi wykończyć. Psychicznie. Dwie i pół godziny przez las bez widoków. Już na początku powitała mnie tabliczka ostrzegająca przed lawinami. Wprawdzie wg TOPR zagrożenie lawinowe zerowe,ale ja się nie znam… :-P Na szlaku ani żywej dusz,błoto,ubity śnieg, w który można wpaść po kolana, kilka potoków do pokonania. Cisza i tylko śpiew ptaków. Idealne warunki,żeby sobie różne rzeczy przemyśleć. Idealne warunki,żeby spotkać niedźwiedzia.

uwaga,lawiny

w drodze do Murowańca

Na niedźwiedziach znam się tak samo jak na lawinach,ale ostatnio jeden dobijał się do schroniska na Kondratowej, a całą rodzinkę widziano w okolicy kolejki linowej. Jedno jest pewne – obudziły się i w każdej chwili mogą wyskoczyć zza drzewa. Jak na ironię – brak ryczącego tłumu z piwem w ręce, który skutecznie odstraszyłby wszelkich przedstawicieli fauny. Sama ze swoimi myślami nie robiłam za dużo hałasu. Podobno niedźwiedzie nie polują na ludzi,ale lepiej dmuchać na zimne. Zaczęłam więc z całych sił stukać kijkami w kamienie i nieśmiało podśpiewywać przeboje Beyonce, w nadziei,że potencjalny niedźwiedź czający się w krzakach usłyszy i zejdzie mi z drogi.

Tym razem udało mi się uniknąć spotkania z królem gór,ale do Murowańca dotarłam wykończona psychicznie ( bardziej NUDĄ na szlaku niż strachem przed zwierzyną leśną) i fizycznie ( śnieg).   W schronisku – miła niespodzianka – brak kolejki do baru i do toalety  ( rzecz w sezonie nie do pomyślenia). Leniwa, zrelaksowana atmosfera, wygrzewanie się na słońcu,spokój. Kto bywa na Hali Gąsienicowej wie,że trzeba doceniać takie chwile,bo nieczęsto się zdarzają.

Powrót wciąż zielonym szlakiem przez Boczań (wydedukowałam,że tam będzie mniej śniegu ) na tyle wcześnie,żeby w spokoju zjeść schabowego z kapustą w przydworcowym barze Społem. Nie polecam. Ale z drugiej strony – po całym dniu w górach człowiek zje wszystko.

wszystkie drogi prowadzą do Murowańca

zielonym szlakiem na dół

zamiast krokusów

Kościelec

widok,który nigdy się nie znudzi

autostrada do nieba?

staw w odsłonie zimowo-wiosennej

Nie było mnie siedem miesięcy. Czuję się, jakbym wróciła do domu ( który to z kolei dom? ) Pierwszy raz od dawna odnalazłam w Tatrach samotność. Na szczęście nie dane mi było spotkać się oko w oko z zaspanym niedźwiedziem. Jechałam z dwoma kijkami trekkingowymi, wróciłam z trzema ( efekty błota na szlaku) Utwierdziłam się w przekonaniu,że chodzenie po śniegu nie dla mnie. Że trzy i pół godziny snu przed wyjściem na szlak to zdecydowanie za mało. Siedzę z mapą. Myślę,gdzie się wybrać za tydzień.Sezon  2015 uważam za otwarty!