Kłopoty mieszkaniowe? Trzeba się ewakuować. Gdzie? Najlepiej w Tatry. Mam to szczęście,że na taką eskapadę mogę się zdecydować z dnia na dzień. Pomimo,że jest środek długiego weekend udaje mi się zabukowac w ostatniej chwili całkiem niezły nocleg w Zakopcu.  Wracam nocą z pracy, pakuję plecak i o świcie wsiadam w autobus Szwagropolu.

W czerwcowe dni,kiedy w Krakowie można smażyć się w bikini na plaży, w wysokich partiach Tatr wciąż panują zimowe warunki. Ja się zimy boję, dlatego na wycieczkę wybieram Ornak – niewysoki szczyt w Tatrach Zachodnich.

Długi weekend – cała Polska wali w Tatry

Wysiadam z busa i przecieram oczy ze zdumienia – kolejka do kasy TPN jak do modnego klubu. Na szlaku do Doliny Kościeliskiej tłum jak na Floriańskiej w weekend – przez pierwsze pół godzny czuję się jak na pielgrzymce albo na pochodzie. Na szczęście szybko udaje mi się wyprzedzić ludzi z wózkami, turystów w klapkach i rozwrzeszczane wycieczki szkolne.

Wtedy spacer doliną wśród pionowych ścian, gdzie kryją się głębokie jaskinie staje się nieco przyjemniejszy.  Pod schroniskiem dość spokojnie – tłum nieprzyzwyczajonych do chodzenia turystów jeszcze nie dotarł. Nie zostaję długo, jest prawie południe, upał daje się we znaki, a przede mną długa droga.

---

Jak ominąć długi weekend.

Czerwcowy weekend Bożego Ciała  ( czwartek – niedziela) to tradycyjnie czas oblężenia tatrzańskich szlaków. Tylko idiota wybiera się wtedy w Tatry ( jeśli może być tam w każdy inny  weekend )  Czy w takim razie, mimo okna pogodowego,odpuścić sobie wyjazd? Okazuje się,że można oszukać korki i uciec od tłumu.

• wyjazd w sobotę bladym świtem – brak korka,bo wszyscy już tam są
• sobota – Tatry Zachodnie zamiast Wysokich – tłum tylko do schroniska, dalej – kilka osób na szlaku
• niedziela – wyjście wcześnie rano – nawet na szlaku do Murowańca pusto – długoweekendowcy już się szykują do powrotu w różne zakątki Polski
• omijanie szerokim łukiem Krupówek – weszłam tam po drodze ze szlaku do pensjonatu – przeżyłam szok – biały miś,myszka miki,świecący neon “las vegas” etc
• powrót w poniedziałek rano ( prosto do pracy) zamiast w niedzielę – brak korka bo wszyscy już dawno pojechali do domu

---

Jestem żywym przykładem na to, że wyjazd na długi weekend w Tatry nie musi być traumą.

Prawie jak Bieszczady

Mam wrażenie, że Tatry Zachodnie doskonale uczą cierpliwości – najpierw 1-2 godzinny marsz przez dolinę w tłumie, potem kolejne 2-3 godziny nudnej wędrówki  przez las. Dopiero, kiedy opadam z sił zaczyna się robić ciekawie.

Droga ze schroniska na Przełęcz Iwaniacką to dokładnie 1,20  h przez las i stopniowe nabieranie wysokości.

Potem mozolne wspinanie się zygzakami po stromym zboczu. Słońce wypala mózg, pot  leje się z czoła, końca nie widać. Za to kiedy się odwracam widzę po lewej stronie Czerwone Wierchy i gdzieś daleko charakterystyczną sylwetkę Świnicy.

Wreszcie wychodzę na trawiasty grzbiet, przypominający bieszczadzkie połoniny, na które bezskutecznie próbuje wrócić od lat.  Stara miłość nie rdzewieje, to właśnie w liceum, podczas wakacyjnych wędrówek po Bieszczadach z księdzem I oazą ( !) złapałam bakcyla gór.

Rozglądam się wokół siebie – nowy wspaniały świat, a mimo to widoki jakby znajome. Ścieżka ginie na horyzoncie,  kusi żeby iść dalej,  zdobyć piramidę Bystrej albo wręcz gigantyczny z tej perspektywy Staroborciański Wierch.

Plażowanie na szczycie

Zamiast tego rzucam plecak,padam na trawę, ściągam koszulkę i wystawiam się do słońca. Prawie dwa kilometry nad poziomem morza słońca praży mocniej niż na podkrakowskim Kryspinowie.  Doskonała miejscówka na opalanie, brakuje tylko jakiegoś stawu, w którym można by się ochłodzić.  Przezornie wyciągam krem z filtrem 50. Dlatego na drugi dzień nie straszę, jak niektórzy, jaskrawą czerwienią,  za to jestem pięknie opalona na brązowo

Widoki są tak piękne, że ich opisywanie zupełnie nie ma sensu.Jem chleb z pasztetem zagryzając ogórkiem kiszonym. Kontempluję. Oczy mi się świecą jak dziecku, bo wokół siebie widzę mnóstwo szczytów do zdobycia w niedalekiej przyszłości. Godzina mija szybko, czas wracać.

Podstawowa zasada w górach – powrót jest zdecydowanie trudniejszy niż droga na szczyt, dlatego lepiej mieć zapas czasu. W moim przypadku – schodzenie jest często mozolne, bo wysiadają mi kolana.

Tym razem udaje mi się jednak bezboleśnie zejść i znaleźć jeszcze czas,żeby w spokoju wypić piwo w  schronisku na Hali Ornak.

---

Jak oszukać bolące kolana

Jestem w szoku – cały dzień łażenia dość szybkim tempem, z ciężkim plecakiem ( przecież miałam softshell i polar na wszelki wypadek) , a kolana tym razem nie nawaliły. Po serii bolesnych zastrzyków zimą, teraz  wręcz boję się schodzić z góry,  najchętniej zjechałabym kolejką. Tym razem jest OK,  również na drugi dzień ( 16 km). Myślę,że recepta jest prosta :

• lekkie buty – to był ich ostateczny test przed Azorami
•  wkładki do butów amortyzujące wstrząsy
• nowe lekkie kijki, z którymi idę od samego początku ( stare wykończyłam miesiąc wcześniej między Rusinową a Murowańcem
• plecak z odpowiednim systemem nośnym
• wreszcie – stabilizator na kolano.

---

Być może ta kombinacja sprawiła, że przy schodzeniu kolana nie dokuczały mi jak zwykle,  Jeśli macie takie kłopoty jak ja – spróbujcie, a nuż się polepszy. Nie łudzę się, że problemy miną,ale efekt jest – po opuszczeniu busika zamiast wlec się do pensjonatu na nogach z waty, żwawym krokiem przedzieram się przez tłum na Krupówkach.

Ornak – czy warto?

Pytanie retoryczne. Kiedy zaczynałam chodzić po Tatrach polecano mi ten szczyt jako łatwą wycieczkę dla początkujących( i z lękiem wysokości) .  Faktycznie – jedyna trudność to 23 km,które trzeba przejść, a pierwsze widoki pojawiają się dopiero po 3 godzinach wędrówki.  Zdecydowanie warto się męczyć – kiedy wychodzimy wreszcie na długi grzbiet Ornaka okazuje się,że jesteśmy na naturalnym tarasie widokowym. Szczyty z każdej strony aż po horyzont. Można tam leżeć na trawie,gapić się na góry  godzinami – nie oddałabym tej chwili za dzień w Luwrze albo na Manhattanie. Ornak polecam każdemu, kto nie był w Tatrach Zachodnich i chce sprawdzić, czy warto. Ja na pewno tam wrócę, być może już tej jesieni.

---

• start / koniec szlaku : Kiry u wylotu Doliny Kościeliskiej
• czas: 9 godzin ( w tym ok 1,20 na szczycie i 40 min na piwie w schronisku)
• dystans:23 km