Grześ miał być moją tegoroczną zdobyczą zimową – lekki, łatwy i przyjemny. Niezbyt wymagający. Jednak dziwnym trafem ile razy się tam wybierałam to albo byłam chora, albo nie było pogody, albo  ostatecznie szłam gdzie indziej ( patrz : Kasprowy). Czas płynął, przez Chochołowską przetoczyło się krokusowa szaleństwo, a potem długoweekendowy tłum. W końcu nadszedł dzień, kiedy postanowiłam wreszcie odwiedzić Grzesia. Potem, kiedy całkiem zniknie śnieg, nie będzie na niego czasu – kto by sobie zawracał głowę  jakimś kurduplem, skoro mam na liście prawdziwe szczyty do zdobycia.

Mimo, że cel był banalny zaplanowałam dość wczesny start. Zerwałam się bez budzika o 4.30 ( a jeszcze o pierwszej w nocy szukałam zaginionego powerbanku), wsiadłam w jeden z pierwszych autobusów do Zakopca i już o 9 zameldowałam się u wylotu Doliny Chochołowskiej. Wstyd się przyznać – byłam tu pierwszy raz. Nasłuchałam się od znajomych, że marsz przez dolinę to straszna męka, bardziej psychiczna niż fizyczna i jakoś nigdy nie było mi po drodze. Dziś dolina była zalana słońcem, cicha i pusta. Trudno uwierzyć, że w rekordową niedzielę, kilka tygodni wczesniej Chochołowską odwiedziło 25 tys. osób. Nie chcę nawet myśleć, jaki był wtedy sajgon.  Z tego powodu chyba nigdy nie dane mi będzie zobaczyć  krokusowych dywanów na żywo ( no chyba, że do Chochołowskiej dotrę okrężną drogą przez góry).

Przygotowana na najgorsze, mimo niewyspania i wypitych poprzedniego wieczoru browarów ( aklimatyzowałam się przez wyprawą w ogródku piwnym), włączyłam turbo power. Chciałam jak najszybciej mieć tą traumę za sobą. Paradoksalnie – nie było tak źle, śmiem twierdzić, że wędrówka Doliną Kościeliską jest o wiele bardziej dobijająca, może dlatego, że brak tam przestrzeni, jest dość „ciasno” a tego bardzo nie lubię. Po 1,30 h marszu byłam pod schroniskiem.

prawie jak Alaska

pusto i cicho

fajnie byłoby tu mieszkac

kolejna kapliczka

kapliczka

W schronisku pusto i sennie. Słońce schowało się za chmurami, zrobiło się zimno i ponuro. Przyznam szczerze – kiełkowała mi w głowie myśl,żeby nie iść dalej, zwłaszcza, że wyglądało na to, że w każdej chwili może zacząć padać. Ale mus to mus, zresztą aura nie zachęcała, żeby położyć się na trawie przez schroniskiem z piwem.

Ruszyłam więc powoli do góry, przez pierwszą godzinę idąc przez las. Nadal było pusto, nic nie zakłócało mojej samotności. Zaczęłam myśleć o biednym niedźwiadku, który przez kilka dni był bohaterem w mediach, zanim został pożarty przez dorosłego osobnika. Tradycyjnie zaczęłam się zastanawiać, czy gdzieś w krzakach nie czai się ten krwiożerczy niedźwiedź. Takie są uroki samotnego wędrowania (i wybujałej wyobraźni)

Przypomniałam sobie relację znajomej, że droga na Grzesia jest mega nudna i dopiero pod koniec robi się widokowo. Fakt- zbyt ciekawie nie jest, ale przez las idzie się tylko godzinę, więc da się wytrzymać.

Po około godzinie weszłam wreszcie w kosówkę a tym samym dostałam skrzydeł, bo czułam, że szczyt jest tuż tuż. Grześ powitał mnie niespodziewanie piękną panoramą i porywistym wiatrem.

Nie wiem, dlaczego przez tyle lat myślałam, że nie warto go odwiedzać. Spokojnie mogę dopisać Grzesia do listy miejsc, gdzie jakość widoków jest odwrotnie proporcjonalna do wysiłku, jaki należy poświęcić na wejście. To lubię! Myślę też, że to dobre miejsce na oglądanie wschodu/ zachodu słońca.

Na szczycie straszyły słowackie znaki z zakazem wjazdu. Nigdy nie rozumiem zamykania Tatry na zimę u naszych sąsiadów.

Było bardzo wcześnie i miałam ochotę podejść na Rakoń, który zachęcał wydeptaną ścieżką bez śniegu. Niestety, wkrótce miały miejsce dwa nieprzyjemne wydarzenia. Po pierwsze – strasznie rozbolał mnie żołądek, nic nie pomagało i zamiast iść dalej, zadekowałam się przy kosówce, zrobiłam legowisko z foli NRC i wystawiłam twarz do słońca. Po drugie nowy aparat zwariował – nie chciał robić zdjęć, nic nie pomagało i zamiast się relaksować naciskałam losowo wybrane opcje menu i klęłam na czym świat stoi. Cóż, może wreszcie wypadałoby się nauczyć obsługi ;-)

Aparat wkrótce się naprawił ( coś ponaciskałam), ale samopoczucie – ani trochę. Mimo to jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w ośnieżone szczyty i pędzące po niebie chmury. Podczas nierównej walki z aparatem nawet nie zauważyłam, że zrobiło się strasznie zimno, a ja przemarzłam na kość.

Czas wracać na dół. Podczas zejścia raz po raz odwracam się i patrzę wstecz, tak zachwyca mnie panorama, jaką zostawiam za sobą.

Przede mną natomiast wyrastał w niebo Kominiarski Wierch, który nigdy ( kiedy oglądałam go od strony Kościeliskiej) nie wydawał mi się szczególnie aktrakcyjny. Od razu zachciało mi się na niego kiedyś wdrapać. Potem doczytałam, że szlak zamknięto ponad 30 lat temu, żeby turyści nie płoszyli orłów, które zagnieździły się w skałach. Nie miałabym serca płoszyć małego orlątka…Poza tym – to taka góra, z której chyba można spaść, a w kosówce ponoć grasuje niedźwiedź. Nie bez znaczenia pozostaje też wysokość ewentualnego mandatu ( na niektórych forach twierdzą,że to 5000 PLN!).  Cóż, może najpierw przejdę wszystkie znakowane szlaki, jeszcze trochę tego zostało ;-)

Kominiarski i Przełęcz Iwaniacka jak na dłoni

Kominiarski Wierch kusi

Do schroniska zbiegłam najszybciej jak tylko mogłam, ciągle z bolącym żołądkiem. A tam, zamiast jak człowiek wypić browara i zjeść słynne ciastko, które tyle razy widziałam na zdjęciach na fejsie, zaparzyłam sobie ziółka ( nie pytajcie, dlaczego noszę ze sobą ziółka). Potem jak robot krok za krokiem ruszyłam z powrotem na parking busów, gdzie, biorąc pod uwagę dokuczający żołądek , dotarłam w całkiem niezłym czasie (ok 1,5 h)

Mimo, złego samopoczucie jestem całkowicie zadowolona z wycieczki  – nie sądziłam, że Grześ dostarczy  mi takich wrażeń estetycznych. Głupia byłam, że przez tyle lat go nie doceniałam. Może trochę za niski, ale ma inne atuty :-D  Na „one day stand” może być. A że w pakiecie jest nudny marsz Doliną Chochołowską? Trudno, coś za coś…

Jak dla mnie to po prostu dobra rozgrzewka po płaskim, bo zawsze najgorzej mi się rozkręcić na początku.  Główny wniosek po wycieczce : jedzenie o północy  zapiekanek to nie jest do końca dobry pomysł przed wyprawą ;-). Dlatego Rakoń i Wołowiec musiałam zostawić na następny raz.