Jeśli w biegu przegryzasz powerade’a batonem energtycznym, to wiedz, że coś się dzieje. A mianowicie – planowany lajtowy spacerek zamienił się w szaleńczy bieg i walkę z czasem. Dzień po wejściu na Teide musiałam się rano przemieścić z Puerto de la Cruz do Santa Cruz, cudem zdążyłam na autobus w góry i wylądowałam w wiosce Taganana dopiero o 11.30. To skandaliczna pora na wyjście na szlak, dlatego stwierdziłam, że zrobię jakąś krótką trasę. To miał być dzień odpoczynku. Skończyło się jak zwykle. 

Kolekcjonuję mapy, najbardziej lubię 1:25 000, niestety niemiecka seria map Kompassu to 50- tki. Takie mapy są bardzo zdradliwe, jak człowiek jest przyzwyczajony do 25-tki, wszystkie szlaki wydają się dziwnie krótkie. Podobnie zdradliwe jest bazowanie na hiszpańskojęzycznych blogach, zwłaszcza jeśli trasę robi się w przeciwnym kierunku. Dlatego o 13, zamiast być już gdzieś wysoko w górach, byłam nadal pod sklepem w Taganana, spocona i wkurzona, wlewając w siebie izotonik z lodówki.

Mając w pamięci zdjęcia z bloga Wild Canarias ( polecam!), poszłam wzdłuż wybrzeża tam gdzie uroiło mi się, że jest szlak. Niestety, „szlak” skończył się na czyjejś posesji, z barakami i stadem ujadających psów. 1,5 godziny w plecy.

Jak niepyszna wróciłam, niestety prawdziwego szlaku w stronę plaży Tamadite nie znalazłam, dlatego poszłam w przeciwym kierunku – za szlakowskazami w stronę gór. ( jak siępóźniej okazało, trzeba było wejść w Calle Lomo La Chanca – nie do znalezienia, najlepiej się kogoś spytać). Wciąż nie do końca przekonana, czy wyznaczony szlak pokrywa się z tym na mapie.

Po około 15 minutach szlak rozwidla się, trzeba pójść do góry w prawo, wkrótce po wejściu na kamienny chodnik na pojawia się szlakowskaz.

Odetchnęłam z ulgą – nie miałam czasu kolejny raz się gubić. Kto ma dużo czasu może zrobić większą pętlę i iść do Casa Forestal ( leśniczówka???), kto mniej – prosto do Afur. Na mapie wyglądało to jak rzut beretem.

Autobus jadący z Santa Cruz mozolnie wspina się serpentynami aż osiągnie ciągnący się z zachodu na wschód grzbiet gór Anaga, przejeżdża przez tunel i zjeżdża w dół, na wybrzeże.  Zjechałam niemal do poziomu morza, tylko po to, żeby przedostać się przez grań na drugą stronę i zejść w dolinę Afur. Gdzie tu logika? Trzeba było wysiąść w najwyższym punkcie, El Bailadero, zaoszczędzić czas i siły. Ale przecież wakacje nie są po to, żeby odpoczywać :-P

Szłam pod górę szybko i bez większej zadyszki, choć doskwierał mi upał i wilgotność powietrza. Wczoraj trzęsłam się z zimna, dziś czułam się, jakbym była w tropikalnej dżungli. Teneryfa ma wiele twarzy :-) Za moimi plecami coraz bardziej rozszerzała się perspektywa, widoki na malejącą z każej chwili wioskę i zielone szczyty gór Anaga.

Pomyślicie pewnie, że mnie zatkało z wrażenia. Niestety, efekt „wow” był kilka lat temu, kiedy pierwszy raz dotarłam na północny skrawek Teneryfy.  Tego marcowego popołudnia nie opadła mi szczęka, zrobiłam kilka zdjęć i poszłam dalej. Lubię wracać w te same miejsca, ale wiem z doświadczenia, że najbardziej zachwycają mnie krajobrazy, które widzę po raz pierwszy. Dzięki Bogu, jeszcze trochę tego zostało :-)

Po wejściu na grzbiet pomyślałam, że do Afur jeszcze max pół godziny, niestety, myliłam się. Ścieżka dość szybko wychodzi na asfaltówkę i tą asfaltówką schodzimy na dół, w głąb wąwozu. Marsz asfatówką nie należy do najprzyjemniejszych – chodnika/ pobocza brak, za to są serpentyny, na szczęście ruch jest znikomy.

Po drodze zaliczyłam kolejny detour i przedzieranie się przez krzaki – nie idźcie tą drogą. Należy iść cały czas asfaltem aż do małej knajpy, a jednocześnie końca drogi. Kiedy tam doszłam była trzecia po południu.

Tu stanęłam przed trudnym wyborem – usiąść w tej knajpie na piwie i dowegetować do autobusu, który odjeżdżał za dwie godziny, czy pójść w dół wąwozu. Szlakowskaz pokazał 7 km do Taganana. Wg mapy, a raczej mojej interpretacji – non stop w doł. To będzie bułka z masłem.

Nie przewidziałam, że zejście wąwozem to raczej trawers jego ścian, ścieżka wznosiła się w górę, żeby za chwilę spaść w dół ( podobnie będzie podczas powrotu wzdłuż wybrzeża). Niemal biegłam, a leżąca na końcu wąwozu plaża ani trochę się nie zbliżała. Zaczęłam też czuć zmęczenie po trzech dniach na szlaku. Nie jestem fanem wąwozów, działają na mnie nieco klaustrofobicznie, ale obiektywnie – ten był bardzo piękny i na pewno warto go odwiedzić. Niekoniecznie w biegu.

Wreszcie, z językiem na brodzie dotarłam do końca wąwozu – jedna ze ścieżek biegła na plażę, druga po raz kolejny wnosiła się na skraj podciętego stromymi ścianami wybrzeża.  Od śniadania NIC nie jadłam i czułam, że powoli zaczyna mi się kręcić w głowie. Jak się pewnie domyślacie, nie było czasu na siedzenie na plaży i chillout. Zamiast tego zjadłam batona energetycznego i zapiłam powerade’m. Po czym pognałam w stronę Taganana.

Jeżeli kiedyś będziecie chcieli zrobić taką pętelkę, to jest jedyny słuszny kierunek. Przed oczami miałam cały czas poszarpane wybrzeże i malutką wioskę, do której zmierzałam.

Starałam się natomiast nie patrzeć w dół. Używając nomenklatury tatrzańskiej – była lufa! Ale nie ma obaw – ścieżka jest wyraźna i wydeptana. Co nie zmienia faktu, że biegnie cały czas brzegiem klifu, o który gdzieś na dole rozbijają się fale. Jest skąd spaść.

Dotarcie z plaży Tamadite do wioski zajęło mi 1,5 h. Nie był to jednak relaksujący spacerek, oj nie. Nazwałabym to raczej marszobiegiem, a na końcowych odcinkach, gdzie wąska ścieżka zamieniła się w utwardzoną drogę – biegiem. Dlatego, jeśli chcecie naprawdę delektować się widokami – przeznaczcie na tą część trasy dwie godziny, a nawet więcej.

Ja śpieszyłam się na autobus, gdybym na niego nie zdążyła- musiałabym siedzieć w Taganana kolejne dwie godziny. Niby to nie tragedia, ale po powrocie do stolicy nie kupiłabym prowiantu na następny dzień. Tym bardziej następnego dnia przed 7 rano. Ogarnianie górskich wycieczek na Teneryfie jest dużo bardziej skomplikowane niż w Tatrach.

Reasumując – tego dnia zrobiłam ponad 20 km w 7 godzin, będąc o dwóch batonach. Nie usiadłam ani na chwilę. Na przystanek dotarłam cała mokra, rozczochrana i czerwona jak burak. Prawdziwy dzień relaksu :-P Jak się łatwo domyślić, kolejny dzień rozpoczełam całkowicie bez mocy. Anaga zachwyciła mnie kilka lat wcześniej i mimo, że w miedzyczasie widziałam wiele pięknych miejsc, nie rozczarowała mnie.Szkoda tylko, że nie było czasu na spokojniejszą kontemplację. Coś mi się zdaje, że jeszcze tam wrócę.