Ostatnio dużo łatwiej mi wyskoczyć na spacerek w  Beskid Wyspowy niż kisić się w korku na Zakopiance; przekonałam się na własnej skórze, że na beskidzkich pagórach można się porządnie zmęczyć; wiem, że z dala od schronisk na szlaku będę sama. Jeżeli zaglądacie na bloga regularnie to wiecie, że jakiś czas temu polubiłam Beskidy. Za to chyba mało kto wie, że autorka tego bloga urodziła się w Beskidach; a konkretnie – w Beskidzie Niskim, w Dukli, u stóp wielkiej góry 😉

Beskid Niski sercu bliski. Prawda jest taka, że mojemu sercu nigdy bliski nie był – ani kiedy tam mieszkałam, ani kiedy wreszcie uciekłam z małego miasteczka położonego w pięknej dolinie i zachłysnęłam się szybkim życiem w wielkim, głośnym mieście; ani wtedy, kiedy codziennie walczyłam ze szkocką depresyjną aurą. Nie mogłam uwierzyć, jak można zachwycać się tymi niskimi, nudnymi pagórami na końcu świata, skoro przecież w każdy weekend można skoczyć w Tatry.

Dziś, kiedy moim największym marzeniem jest zamieszkać na zadupiu typu Mszana Dolna albo jeszcze lepiej – prowadzić schronisko, zaczęłam trochę przychylniej patrzeć na moją rodzinną miejscowość i swojskie niziutkie beskidzkie pagórki. Żeby nie powiedzieć – z pewną nostalgią.

Jakie plusy ma weekendowy wypad w Beskid Niski? Po pierwsze – nie trzeba wstawać o świcie, bo szlaki mam właściwie pod domem; po drugie – nie muszę się martwić noclegiem, bo śpię u rodziców; wreszcie – kiedy schodzę ze szlaku czeka na mnie domowy obiad 😉 O tym, że na szlakach nie ma żywej duszy nie muszę chyba wspominać. Minusy? Jak sama nazwa wskazuje, górki są niskie, zalesione i nie ma co liczyć na spektakularne foty. Mimo to można się całkiem nieźle zmęczyć, a nic tak dobrze nie resetuje, jak taplanie się błocie, którego w Beskidzie Niskim nie brakuje.

Zaczynam myśleć, że wczesna wiosna to idealny czas na wędrówki po niższych górach – kiedy nie pada deszcz ze śniegiem, a wichury nie łamią drzew można trafić na czyste zimne błękitne niebo, rześkie powietrze i ciepłe, prawie jesienne kolory. Burze są bardzo rzadkie, a dni coraz dłuższe. Do dziś wspominam idealny marcowy dzień w Pieninach dwa lata temu, a także kwietniowe wędrówki w zeszłym roku. Tak się szczęśliwie złożyło, że dawno zaplanowana wizyta o dentystki, do której chodzę od lat, zbiegła się z sobotnim oknem pogodowym. Grzechem byłoby go nie wykorzystać!

Zainspirowana przygodami Musu Mozołu postanowiłam przejść kawałek Głównego Szlaku Beskidzkiego i odwiedzić niedawno wybudowaną wieżę widokową na górującej nad miasteczkiem górze Cergowej (tu z kolei zainspirowali mnie Zieloni w podróży). Rano okazuje się, że zaspałam, a w telewizji o 10 zaczynają się skoki, więc nie ma mnie kto odwieźć do Lubatowej skąd chciałam wystartować. Dlatego postanawiam dojść do GSB szlakiem żółtym zaczynającym się pod moim rodzinnym domem. Szlak początkowo biegnie przez tzw. Hyczki, skąd w dzieciństwie zjeżdżałam na sankach, później zaczyna się las i błotny Armageddon. Dodatkową atrakcją są blokujące szlak, powalone przez zimowe wichury drzewa.

Po dwóch godzinach nierównej walki z błotem dochodzę do czerwonego szlaku i ze zdziwieniem widzę na szlakowskazie, że do Pustelni Św. Jana (przez tubylców zwanej Puszczą) jest jeszcze 1,40 h. Zaczynam wątpić, że zdążę planowaną trasę zrobić przed zmrokiem (czołówki brak, bo kto by brał czołówkę na weekend u rodziców).

Błoto znika, a szlak przypomina teraz alejkę w słonecznym parku, dlatego dodaję gazu i na pustelni melduję się już po godzinie. Nie wiem, jak to możliwe, bo kondycję mam tragiczną po zimie spędzonej na sofie z serialami, dlatego myślę, że po prostu ktoś się pomylił, wyznaczając tak długi czas przejścia.

Moja ubłocona postać z plecakiem spotyka się ze zdziwionymi spojrzeniami tych, co przyjechali tu po rzekomo cudowną wodę płynącą ze źródełka. Napełniam bukłak i biegnę dalej – w dół do Nowej Wsi skąd zaczyna się podejście na Cergową – mój dzisiejszy cel. Z tej perspektywy góra nie wygląda tak imponująco jak z Dukli, co zdecydowanie dobrze wpływa na moje morale.

Bardzo szybko początkowe, strome podejście zmienia się w „alejkę w parku” biegnącą łagodnie grzbietem. Na górze Cergowej byłam wiele razy, ale nigdy wczesną wiosną, kiedy na drzewach nie ma jeszcze liści i las jest rozświetlony pięknym, popołudniowym słońcem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak cieszył mnie spacer po (pa)górach. Nie sądziłam, że kiedykolwiek tak fajnie będzie mi się wędrowało po rodzinnej okolicy.

Wreszcie docieram na szczyt i po szybkiej kanapce wdrapuję się na wieżę widokową. Wcześniej wejście na najwyższy szczyt w okolicy można było traktować tylko jako wycieczkę treningową, bo na żadne widoki nie można było liczyć.

Dziś po raz pierwszy mogę zobaczyć łagodne grzbiety górskie na południu i pofalowane pola na północy. (Kiedy później mocno powiększam zdjęcie na komputerze mam wrażenie, że widać też ośnieżone bieszczadzkie połoniny). Wygląda na to, że wybudowanie wieży ma pozytywny wpływ na rozwój turystyki pieszej w okolicy, bo oprócz mnie na szczycie jest około dziesięciu osób (wcześniej zwykle nie spotykałam nikogo).

Zejście czerwonym szlakiem do Lubatowej nieco mi się dłuży, bo słońce chowa się za górą i w lesie robi się dość ponuro. Koniec etapu to marsz asfaltówką przez pola  w ostatnich ciepłych promieniach marcowego słońca. Dzięki Bogu, nie muszę się martwić, jak wrócę do domu – przyjeżdża po mnie brat (jeśli ktoś akurat nie ma brata w okolicy, od biedy można do Dukli wrócić asfaltówką – 7 km, albo łapać stopa), a już kilkanaście minut później uzupełniam stracone kalorie domowymi gołąbkami. Żyć, nie umierać!

Mimo, że dziś zaliczyłam tylko dukielskie pagóry jestem w stu procentach zadowolona z wycieczki. Pogoda żyleta, wędrówka w słonecznym lesie i 19 km w nogach – akumulatory naładowane!

---

Podczas tego sobotniego spacerku przyszło mi do głowy, że fajnie byłoby przejść GSB  w kawałkach. Tradycyjnie – bez spiny i deadline’u. Zobaczymy, co z tego wyjdzie ;-)

---

TROCHĘ STATYSTYK:

• Długość szlaku: 19.14 km
• Czas: 6.49 h (wliczając przerwy)
• Suma podejść: 1033
• Suma zejść: 954
• Spalone kalorie: 3326